Strona 263

stowarzyszeń wszelkiego rodzaju, tak żeby wszyscy się modlili o to, by Ojciec Niebieski posłał gorliwych pracowników na swoje mistyczne żniwo[700] . A ponieważ rektor piastuje swój urząd pod opieką Najświętszych Serc Jezusa i Niepokalanej Maryi, dlatego powinien też bardziej aniżeli wszyscy prokuratorowie szerzyć nabożeństwo do Najczystszego Serca Najśw. Maryi oraz do Najśw. Serca Jezusa: winien być gorliwym szerzycielem nieustannego nabożeństwa do Serca Bożego.

[97] Rektor powinien też w duchu pokory i miłości niestrudzenie czuwać nad wszystkimi obowiązkami poszczególnych prokuratorów, ma ich zachęcać do spełniania tych obowiązków oraz ożywiać ich gorliwość i wspierać ich wysiłki, a gdy zajdzie potrzeba, winien z miłością i pokorą zwracać im uwagę na ich uchybienia — w ogóle ma się starać o wszelki możliwy postęp. Przynajmniej jeden raz w miesiącu rektor powinien zwołać wszystkich prokuratorów na naradę celem omówienia i podjęcia koniecznych środków zmierzających do ożywienia gorliwości i miłości w pracach podjętych przez poszczególne Prokury.

Jeden raz w tygodniu, w dniu oznaczonym na stałe, wszyscy prokuratorzy mają się zbierać w kościele, przy którym została założona Prokura, na wysłuchanie konferencji duchownej. Przed konferencją, w czasie schodzenia się należy odprawiać czytanie duchowne z książki ojca Rodriąueza — O postępowaniu w doskonałości[701].

[98] Przynajmniej jeden raz w okresie każdych dwóch miesięcy rektor razem z prokuratorami ma poświęcić jeden cały dzień na odnowienie się duchowe, mając przy tym na względzie zarówno swój osobisty postęp w życiu duchowym, jak i wszystkie dzieła miłości oraz gorliwości, którym każdy się poświęca zgodnie ze swoim urzędem. Raz w roku, w oznaczonym czasie, rektor razem z prokuratorami mają odprawić co najmniej ośmiodniowe rekolekcje w pobożnym zacisznym, ustroniu. Jeśli to jest możliwe, należy je odprawić zgodnie z przepisami odnoszącymi się do rekolekcji prokuratorów, odprawianych przed publicznym przyjęciem obowiązków i formalnym złożeniem przyrzeczenia.

[99] Rektor powinien wszelkimi siłami się starać o założenie jednego świętego ustronia dla księży, ponieważ wspólny dom w sposób nader skuteczny przyczynia się do oczywistego i trwałego rozwoju działalności Prokury — księża bowiem żyjąc w świętym ustroniu i mając ze sobą wspólny kontakt energiczniej i wytrwałej mogą ze sobą współpracować.

[100] Szczególniejszym wreszcie obowiązkiem rektora jest nieustanne zastanawianie się i dociekanie przy pomocy światła modlitwy, co jeszcze można zrobić, jakich środków użyć, ażeby zawsze przyczyniać się do większej chwały Boga, Jego Najśw. Niepokalanej Matki, do większego uświęcenia dusz, do większej

[700] Por. Łk 10,2.

[701] Alfonso Rodriguez (1538—1616) (Pallotti stale pisze: Rodriguez) — autor dzieła Ejercicio de perfectión y virtudes cristianas (O ćwiczeniu się w doskonałości i cnotach chrześcijańskich), które ukazało się po raz pierwszy w roku 1609 w Sewilli. Rodriguez urodził się w Walladoli (Hiszpania), w roku 1557 wstąpił do Jezuitów, gdzie przez wiele lat był mistrzem nowicjuszów. Zmarł w Sewilli. Dzieło zostało przetłumaczone na wiele języków, między innymi i na polski. Pierwsze wydanie w tłumaczeniu polskim ukazało się w roku 1727, potem było wielokrotnie wydawane. Na terenie polskim Rodriguez znany jest pod nazwiskiem Rodrycjusz.