Strona 262
Tom I
są: 1. Skutki wyboru dokonanego bez kierowania się namiętnościami, ale jedynie ze względu na chwałę Boga i Jego Najśw. Matki oraz ze względu na większą szczęśliwość i uświęcenie dusz. Owocami takiego wyboru będą: zmniejszenie ilości grzechów; cnoty oraz akty cnót, jakie zostaną wykonane; dzieła miłosierdzia, jakich się dokona; chwała Boga, Najśw. Maryi i Świętych, która się powiększy; dusze, które zostaną zbawione itd., itd. 2. Skutki wyboru dokonanego pod wpływem namiętności i względów ludzkich. Skutkami takiego wyboru będą: grzechy, których ilość się powiększy; przekreślenie wszystkich skutków będących następstwem właściwego wyboru.
[93] Po zakończeniu rozmyślania należy odprawić nawiedzenie Najśw. Sakramentu, Najświętszej Maryi, Królowej Apostołów, oraz odmówić odpowiednią modlitwę do świętych Apostołów. Następnie przechodzi się do prywatnej kaplicy, gdzie po odśpiewaniu hymnu Veni, Creator Spiritus z wersetem i modlitwą wszyscy piszą na kartce imię i nazwisko tego, kogo chcą wybrać, i zapieczętowaną kartkę oddają w ręce prokuratora, który zastępuje rektora.
[94] Przed rozpieczętowaniem głosów należy wpierw odprawić ponownie nawiedzenie Najśw. Sakramentu, aby uprosić dla siebie odpowiednie usposobienie do przyjęcia z religijnym uznaniem rektora oraz do szanowania go i poważania, jako wybrańca Bożego. Następnie wszyscy ponownie powracają do kaplicy prywatnej, gdzie następuje otwarcie kartek. Wybranym zostaje ten, kto otrzymuje przynajmniej siedem głosów. Wybór jest nieważny, jeśli wybrany nie jest jednym spośród trzynastu prokuratorów. Po dokonaniu wyboru należy udać się przy uroczystych dźwiękach dzwonów do kościoła i odśpiewać hymn Te, Deum.
[95] Jeżeli w danej miejscowości zostanie założony dom Pobożnego Zjednoczenia, to wtenczas rektor tego domu ma być rektorem Prokury i obejmuje ten urząd przy najbliższym wakansie.
16. OBOWIĄZKI I POSŁUGA DUCHOWA REKTORA PROKURY, MAJĄCE NA CELU UTRZYMYWANIE W DOSKONAŁEJ AKTYWNOŚCI GORLIWOŚĆ I MIŁOŚĆ PROKURATORÓW
[96] Rektor powinien być dla wszystkich prokuratorów doskonałym wzorem wszystkich cnót oraz doskonałości ewangelicznej, swoim zaś przykładem ma przyświecać wszystkim prokuratorom w dziełach miłości i gorliwości, wchodzących w zakres ich urzędu. Nie osiągnie on jednak tego na drodze zwyczajnej, lecz jedynie przez żywe praktykowanie i rozszerzanie modlitwy, dlatego też rektor powinien w miarę możności bardziej aniżeli inni prokuratorzy się modlić i krzewić modlitwę w swojej miejscowości oraz poza nią w tej intencji, aby uprosić rozwój Prokury oraz całego Pobożnego Zjednoczenia. W staraniach tych ma w specjalny sposób korzystać z gorliwości misjonarzy, proboszczów, kaznodziejów i spowiedników, aby za ich pośrednictwem ożywić lud oraz zwielokrotnić jego modlitwy w wyżej wymienionych celach. Rektor powinien też w sposób bardzo czynny popierać drukowanie modlitw przyjętych już w Pobożnym Zjednoczeniu, aby je następnie wprowadzać do publicznego i prywatnego użytku wśród ludu i wśród