Strona 253

[58] Jeśli w jakimś mieście z powodu szczupłej ilości ewangelicznych pracowników nie można zdobyć trzynastu współpracowników oraz rektora Prokury, to na początku, stosownie do potrzeby, można założyć Prokurę z mniejszą liczbą osób duchownych, pozostałych zaś prokuratorów mogą zastąpić osoby świeckie, odznaczające się gorliwością i miłością, jaką winni się odznaczać wszyscy katolicy, osoby prawdziwie pobożne, prawdziwie gorliwe, cieszące się szacunkiem u innych. Można też jednemu kapłanowi powierzyć obowiązki dwóch czy więcej prokuratorów, a nawet podzielić wszystkie obowiązki trzynastu prokuratorów pomiędzy trzech lub czterech prawdziwie gorliwych kapłanów. Członkami Prokury mogą być również i księża zakonni, Pobożne Zjednoczenie bowiem ma na celu jednoczenie sił i działalności ewangelicznej duchowieństwa jednego i drugiego, świeckiego i zakonnego. Rektorem jednakże Prokury powinien być zawsze ksiądz należący do duchowieństwa świeckiego, a to dlatego, aby móc z większą łatwością podtrzymywać jednych i drugich w żywej i zgodnej gorliwości.

[59] Członkowie Prokury mają zawsze pozostawać na stanowisku zwykłych księży, nie piastujących żadnych godności w kościelnej hierarchii, a to z wielu względów. Wpierw z tego względu, że wszystkie dzieła i poczynania ewangeliczne są ze swej istoty tego rodzaju, iż mogą być spełniane przez księży nie obdarzonych żadną inną godnością prócz zaszczytnej godności ewangelicznego kapłaństwa, poza tym mogą być też dostępne i osobom świeckim. Po wtóre dlatego, że rozwój tego rodzaju dzieł i poczynań ewangelicznych wymaga zbliżenia do ludzi wszelkiego stanu, płci, wieku i stanowiska, aby w nich stale rozbudzać i podtrzymywać gorliwość oraz miłość. Po trzecie dlatego, że Prałaci kościelni oraz Czcigodne Kolegium Kardynałów Kościoła świętego, będąc ustanowieni przez Boga dla kierowania wszystkimi częściami, dla popierania rozwoju całości, dla autorytatywnego zarządzania jako organa najwyższego Pasterza Kościoła i Wikariusza Jezusa Chrystusa — Papieża, nie mogą się zajmować skutecznie poszczególnymi i konkretnymi sprawami Prokury bez szkody dla poważnych spraw Kościoła świętego, do których są wyznaczeni przez Papieża.

[60] Przez wyniesienie Prałatów i Kardynałów na najszczytniejsze po Papieżu stanowiska w hierarchii oraz przez wybór ich na główne filary i pierwszych członków rządzących Kościołem powszechnym Kościół daje świadectwo ich religijnej gorliwości, apostolskiej i ewangelicznej miłości oraz głębokiemu zrozumieniu przez nich potrzeby zakładania i rozwijania dzieł wchodzących w zakres Prokury. Jeśli się więc uzna, że zachodzi konieczność — a przynajmniej, że będzie to pożyteczne — zwrócenia się do nich, to wtenczas należy się do nich zwrócić z gorącą prośbą, a wówczas ich współpraca pełna gorliwości i miłości przysporzy wiele korzyści wszystkim ewangelicznym poczynaniom, mającym na względzie większą chwałę Boga i większe uświęcenie dusz.

[61] Wszyscy prokuratorzy główni, prokuratorzy-asystenci i prokuratorzy-pomocnicy powinni w swojej działalności wykorzystywać wszelkie duchowe i doczesne środki na rzecz wszystkich potrzeb Kościoła Jezusa Chrystusa, podejmując