Strona 252

[55] Pobożne Zjednoczenie zakładając Prokury w diecezjach, prowincjach kieruje się tą myślą, aby w Kościele katolickim stworzyć dla biskupów, arcybiskupów i prymasów jakby pomocnicze ciało, które nie powoduje się ani interesem, ani ambicją, lecz czystą gorliwością i ewangeliczną miłością, a łączy się z Prokurą w Rzymie nie węzłem niewolniczej zależności, lecz aby postępować zgodnie z niniejszymi regułami i w duchu pokornej miłości i żarliwości otrzymywać wszystkie religijne podniety niezbędne do czynnego oraz skutecznego prowadzenia ewangelicznych dzieł ku większej chwale Boga, Najśw. Maryi i dla większego uświęcenia dusz. W ten sposób również biskupi, arcybiskupi oraz prymasi, którym ze względu na ich duszpasterski urząd bardziej niż innym zależy na wszelkich pobożnych instytucjach mających na celu większą chwałę Boga, Najśw. Maryi i skierowanych do większego uświęcenia dusz powierzonych ich opiece, staną się pierwszymi krzewicielami Prokur Diecezjalnych i Prowincjalnych i z prawdziwą gorliwością będą się starali o ich zakładanie oraz rozwój, będą je stale popierali i otaczali serdeczna troskliwością pasterską.

[56] Nieprzyjazny jednak człowiek nie będzie obojętnie patrzył na zakładanie Prokur, na ich rozwój oraz owocną dla zbawienia wiecznego działalność, która jest nagroda za gorliwość pasterską. Przeciwnie, będzie usiłował siać ziarno chwastu pomiędzy pasterzem a owczarnia, wskutek czego osłabnąć może gorliwość członków Prokury i to z wielką szkodą dla dusz. Aby uniknąć takiego stanu rzeczy, niebezpiecznego zwłaszcza w czasie pokusy, bezpośredni przełożeni winni utrzymywać członków Prokury w duchu posłuszeństwa głosowi własnego pasterza, a biskupi maja troskliwie czuwać, aby Prokury Diecezjalne utrzymywały stale jak najściślejszą łączność z Prokurą Prowincjalną, a Prokury Prowincjalne z Prokurą, znajdującą się w Rzymie. Prokury Prowincjalne oraz Prokura w Rzymie winny dołożyć wszelkich starań, aby w podobnych wypadkach pokusa nie zwyciężyła. Mając to wszystko na uwadze można sądzić, że nie znajdzie się ani jeden biskup, arcybiskup czy prymas, który by nie był przekonany o konieczności ścisłych, opartych na miłości i gorliwości, stosunków pomiędzy Prokurami — Diecezjalną, Prowincjalną i Rzymska — zapewniających, o ile to jest możliwe, trwałość świętej instytucji.

[57] Okolicznością najbardziej sprzyjającą założeniu Prokur Diecezjalnych i Prowincjalnych, jak również pozyskaniu jednostek, rodzin, zrzeszeń, miejscowości oraz miast są święte misje dla ludu i rekolekcje dla duchowieństwa oraz troskliwość pasterska biskupów, arcybiskupów i prymasów, aby te misje były przeprowadzane przez gorliwych misjonarzy. Jeżeli w danej miejscowości już dawno nie odbywały się misje, a chwała Boga i uświęcenie dusz domagają się jak najszybszego założenia Prokury Diecezjalnej czy Prowincjalnej oraz przyjęcia wiernych, to wtenczas biskupi mogą wykorzystać nabożeństwa majowe czy też nowenny przed głównymi Uroczystościami Najśw. Maryi, świętych Apostołów Piotra i Pawła, a przede wszystkim Objawienia Pańskiego i Zesłania Ducha Świętego, aby swoim słowem pasterskim, jak też żywym słowem proboszczów oraz odpowiednich kaznodziejów tak diecezjalnych, jak i zakonnych, ożywić duchowieństwo