Strona 250
Tom I
Byłoby rzeczą pożądaną, aby każdy prokurator główny miał ich tylu, ile jest głównych prowincji w powtórzonym mu rejonie. Prokuratorom głównym winni też z pomocą przychodzić nie tylko prokuratorzy-pomocnicy znajdujący się w Rzymie, ale także prokuratorzy- pomocnicy pracujący poza Rzymem; tych ostatnich dobierają i mianują prokuratorzy główni, a zatwierdza rektor Pobożnego Zjednoczenia.
[45] Należy się starać, o ile to jest tylko możliwe, aby każdy prokurator główny miał tyłu prokuratorów-pomocników zewnętrznych, ile prowincji liczy powierzony mu okręg. Prokuratorzy ci nazywają się zewnętrznymi prokuratorami-pomocnikami prowincjalnymi, mówiąc krócej — prokuratorami prowincjalnymi. Każdy prokurator główny w Rzymie powinien utrzymywać z nimi ścisłą religijną łączność.
[46] Każdy prokurator prowincjalny jest rektorem Prokury Prowincjalnej i swoją siedzibę winien posiadać w stołecznym mieście prowincji. Prokura Prowincjalna składa się z trzynastu prokuratorów, podobnie jak Prokura w Rzymie, z których każdy piastuje swój urząd pod opieką jednego ze świętych Apostołów i posiada powierzoną swojej opiece jedną część prowincji, która podzielona jest na dwanaście okręgów czy diecezji. Każdy z tych prokuratorów może mieć w swojej opiece jedną lub kilka diecezji; również jeden lub więcej prokuratorów może roztaczać pieczę nad jedną diecezją, zależnie od podziału danej prowincji na okręgi lub diecezje.
[47] Prokura Prowincjalna ma posiadać swoją siedzibę w stołecznym mieście prowincji. Każdy z prokuratorów powinien pozostawać w ścisłej łączności z prokuratorem prowincjalnym, który powierza mu sprawy dotyczące większej chwały Boga i Jego Najśw. Niepokalanej Matki oraz większego uświęcenia odnośnych okręgów czy diecezji Prokurator prowincjalny wybiera prokuratorów diecezjalnych, którzy za miejsce swego zamieszkania obierają miasto, gdzie biskup ma swoją stałą rezydencję.
[48] Prokurator diecezjalny tworzy Prokurę Diecezjalną złożoną z trzynastu prokuratorów, z których każdy spełnia swe obowiązki pod opieką jednego ze świętych Apostołów. Prokurator diecezjalny jest rektorem Prokury. Każdy z prokuratorów diecezjalnych pracuje w ścisłej łączności z prokuratorem prowincjalnym, od którego zależy. Jeżeli w jakiejś miejscowości prowincji, diecezji lub okręgu udało się założyć święte ustronie czy kolegium Pobożnego Zjednoczenia, to wówczas rektor tegoż ustronia czy kolegium ma być również rektorem Prokury.
[49] Każdy z rektorów Prokury Diecezjalnej ma raz w roku wysyłać do prokuratora prowincjalnego dokładne sprawozdanie ze stanu i rozwoju swojej Prokury. Każdego roku prokuratorzy prowincjalni powinni sporządzić dokładne sprawozdanie ze stanu i rozwoju całej Prokury Prowincjalnej oraz przekazać je odnośnemu prokuratorowi głównemu w Rzymie. Sprawozdania odnośnym prokuratorom należy wysyłać korzystając ze stosownej okazji, aby w ten sposób nie narażać się na zbyteczne wydatki pocztowe. Otrzymane sprawozdania prowincjalne prokuratorzy główni przekażą rektorowi Pobożnego Zjednoczenia w Rzymie.
[50] Zakładanie Prokur Prowincjalnych, Diecezjalnych i Okręgowych ma na celu nie tylko szerzenie modlitewnej praktyki i troski o urabianie gorliwych pracowników ewangelicznych, o przygotowywanie i zbiórkę niezbędnych rzeczy do