Strona 249
Tom I
kultu i do rozwijania prywatnej pobożności. Jeśli chodzi o tę sprawę, to w żadnym wypadku nie mogą prokuratorzy zaniedbać tego obowiązku, gdyż byłoby to z ogromnym uszczerbkiem dla większej chwały Boga i uświęcenia dusz. Dlatego też muszą oni ustawicznie rozwijać w tym kierunku swoją gorliwość oraz ożywiać pobożność wiernych, zbierając odpowiednie ofiary, przygotowując wszelkiego rodzaju rzeczy potrzebne do odprawiania Mszy świętej i do sprawowania świętych sakramentów oraz do wystawiania Najśw. Sakramentu, jak kielichy, puszki, monstrancje, ornaty, bieliznę ołtarzową wszelkiego rodzaju, i w ogóle wszystko, co jest potrzebne do godnego sprawowania publicznego kultu. Jednocześnie prokuratorzy winni się starać o przedmioty potrzebne do rozwijania prywatnej pobożności, jak różańce, medaliki, szkapfcrze, książki do nabożeństwa pisane w języku danego ludu, oraz o wszystko inne, co jest stosowne do rozwoju prywatnej pobożności. Tego rodzaju przedmioty, przygotowane w odpowiedniej ilości, należy co pewien czas przesyłać odnośnym biskupom korzystając z nadarzających się okazji, aby o ile to jest możliwe unikać kosztów związanych z przesyłką.
[41] Prokuratorzy mają się starać o to, aby przygotowane przedmioty oraz książki do nabożeństwa służyły do rozwijania tych pobożnych praktyk, które występują w Rzymie i są przez Rzym zatwierdzone. Wszelkie wysiłki powinny być zatwierdzane przez rektora Pobożnego Zjednoczenia. Nie powinien on jednak wyrażać swej zgody na wysłanie, jeśli uprzednio się nie przekona, że między przedmiotami wysyłanymi nie ma niczego, co byłoby niezgodne z przepisami kościelnymi. To rozpoznanie może przeprowadzać on sam albo za pośrednictwem zaufanej osoby. Prokuratorzy winni też się starać o przedmioty potrzebne do sprawowania liturgii i odprawiania nabożeństw, zbierając składki na kupno tych przedmiotów albo przeprowadzając zbiórki tych przedmiotów, tak nowych jak i używanych, po domach zakonnych, kościołach i domach katolickich Przedmioty używane należy odpowiednio przerobić, aby się nadawały do użytku; prokuratorzy powinni pozyskać osoby, które bezinteresownie podjęłyby się trudu przerobienia tych przedmiotów. Można także zbierać materiały, z których dałoby się wyrabiać różne dewocjonalia; w rym wypadku trzeba się postarać o bezpłatne przerabianie tych materiałów w domach zakonnych i zakładach wychowawczych lub pracowniach zamożnych a religijnych rzemieślników.
[42] Prokuratorzy winni dokładnie prowadzić rachunkowe księgi., wyszczególniając w nich ofiary pieniężne, otrzymane przedmioty oraz inne materiały. Pod koniec każdego roto należy zrobić wykaz wpływów oraz wysyłek i podać to wszystko do publicznej wiadomości w czasie epifanijnych uroczystości.
[43] Prokuratorzy powinni gorliwie się opiekować powierzonymi im krajami. Mają mieć geograficzne mapy tychże krajów i oddawać się studiom krajoznawczym, uwzględniając przy tym szczególnie zwyczaje, charakter i religijne potrzeby ludności oraz to wszystko, co się wiąże z większym, uświęceniem! dusz w tych odległych krajach. Winni tez zapoznać się ze sposobami komunikacji z tymi krajami, przyczyni się to bowiem do sprawniejszego wysyłania tam przesyłek.
[44] W usilnej trosce o to, aby praca Prokury Generalnej wydała pożądane owoce w dziedzinie uświęcenia wszystkich dusz, każdy z prokuratorów głównych powinien się starać o posiadanie, odpowiedniej ilości prokuratorów-pomocników.