Strona 248
Tom I
[36] Często mogą zachodzić takie okoliczności, że dla większego uświęcenia dusz w danych krajach, dla których prokuratorzy zostali ustanowieni prokuratorami głównymi, potrzebni. będą do pomocy w odpowiedniej ilości pracownicy ewangeliczni, prawdziwie gorliwi i zdolni do publicznego nauczania ogólnego, naukowego i religijnego w seminariach czy kolegiach. Sprawa ta, oczywiście, posiada dla prokuratorów głównych bardzo doniosłe znaczenie, stąd też jednym z głównych ich obowiązków jest staranie się o zdobycie i urobienie gorliwej i dobrej młodzieży duchownej, wystarczająco zdolnej, aby mogła ona w duchu prawdziwie ewangelicznym pracować nad zbawieniem dusz, i to na każdym miejscu, gdzie tylko skieruje ją Opatrzność Boża.
[37] Prokuratorzy główni mają wpierw wybadać powołanie kandydatów, którzy okazują gotowość do ewangelicznej pracy. Egzamin taki należy zlecić jednemu lub kilku kapłanom starszym i doświadczonym, szanowanym dla ich świętości, nauki oraz roztropności, obdarzonych darem rady i doświadczeniem duszpasterskim. Jeżeli zaś znajdzie się kapłan odznaczający się powyższymi przymiotami, który duszpastersko pracował w tych właśnie krajach, gdzie kandydat zamierza pracować, to jemu przede wszystkim należy zlecić przebadanie kandydata, gdyż nabyte przez tego księdza doświadczenie oraz posiadane przymioty pozwolą na wydanie pewniejszej decyzji.
[38] Ilekroć zajdzie potrzeba zdobycia nowych powołań wśród duchownej młodzieży, wtenczas prokuratorzy, celem rozbudzenia tychże powołań, powinni korzystać z gorliwości kapłanów świeckich i zakonnych, którzy zajmują się ludowymi misjami w katolickich krajach, by ci rozbudzali wśród świeckiego kleru w miastach i seminariach duchownych oraz kolegiach, tam gdzie prowadzą misje, zapał do misyjnej pracy w tej części świata, w której odczuwane są większe potrzeby związane z pracą mającą na względzie większą chwałę Boga oraz większy pożytek dusz. Misjonarze ci wyświadczą prokuratorom wielką przysługę, jeżeli zdołają pozyskać kandydatów posiadających oznaki prawdziwego powołania i skierują ich do prokuratorów. Jednakże aby otrzymać powołania trwałe, pewne i liczne, prokuratorzy powinni korzystać z tego niechybnego środka, jakim jest modlitwa, którą należy w tym celu zanosić zarówno prywatnie w rodzinach katolickich, jak i publicznie w kościołach oraz we wspólnotach wszelkiego rodzaju.
[39] Prokuratorzy, zbadawszy powołanie kandydatów, mają ich umieścić w świętym ustroniu rzymskim, przeznaczonym dla misji zewnętrznych. W tym ustroniu kandydaci, utwierdzając się w powołaniu, muszą przebywać tak długo, aż się przygotują do zaszczytnej pracy misyjnej, zwłaszcza do kierowania i prowadzenia tam kolegiów i seminariów. W sytuacji, gdy brak doczesnych środków nie pozwala na przyjmowanie duchownych do tego świętego ustronia dla misji zewnętrznych ani na wysłanie misjonarzy na te misje, prokuratorzy winni wzmóc swoją gorliwość oraz troskę o zdobycie potrzebnych środków, rozbudzając w tym celu ofiarność wśród zamożnych osób.
[40] Ponieważ publiczny kult i prywatna pobożność są konieczne dla większego uświęcenia dusz, dlatego każdy z prokuratorów głównych i prokuratorów-asystentów obowiązany jest także dbać o to, aby kościołom oraz wiernym w krajach im powierzonych nie zabrakło nigdy środków potrzebnych do sprawowania publicznego