Strona 247

[32] Prokuratorami głównymi mogą być tylko księża. Ponieważ stanowisko prokuratorów głównych jest bardzo odpowiedzialne i wymaga wielu przymiotów naturalnych i nadprzyrodzonych, dlatego też trzeba wybierać na nie tylko takich księży, którzy odznaczają się świętością, wiedzą, gorliwością, doświadczeniem w ewangelicznej posłudze, wielkimi wpływami oraz powszechnym szacunkiem. Nie należy jednak upadać na duchu, jeśli Bogu się spodoba, by wybrano na to stanowisko osobę mniej zdatną do prac mających na względzie Jego większą chwałę.

[33] Rektorem Prokury Generalnej winien zawsze być generał Stowarzyszenia Księży Apostolstwa Katolickiego, który z urzędu swego jest rektorem Pobożnego Zjednoczenia. Księża Stowarzyszenia mogą być prokuratorami w każdej Prokurze, tak Generalnej jak i innej; wszakże księża Stowarzyszenia powinni być rzadko mianowani na powyższe stanowiska, aby przez to obudzić tym większe zainteresowanie dziełami miłości i chrześcijańskiej gorliwości wśród duchowieństwa świeckiego i zakonnego. Celem przygotowania się do tak doniosłej sprawy, jaką jest wybór prokuratorów, należy poświęcić dużo czasu na modlitwę i rozważania[695].

[34] Każdy z prokuratorów, aby móc należycie wykonywać swój urząd, winien być ożywiony takim duchem, jaki by mu pozwolił znosić wszelkie trudności, a nawet i śmierć, gdyby tego wymagała większa chwała Boga oraz większe uświęcenie i wieczne zbawienie dusz, dla których został wybrany na prokuratora generalnego.

[35] Obowiązkiem każdego prokuratora — tak głównego, jak prokuratora–pomocnika i prokuratora-asystenta — jest modlitwa oraz zachęcanie innych do wytrwałej, pokornej i ufnej modlitwy w intencji uproszenia wszystkich łask i wszelkich środków duchowych i doczesnych koniecznych oraz stosownych do starań o wzrost, obronę i szerzenie pobożności oraz katolickiej wiary we wszystkich częściach świata, dla których ustanowiono ich prokuratorem głównym, prokura-torem-pomocnikiem czy prokuratorem-asystentem. Ten obowiązek wprowadzania w życie tego niechybnego środka, o którym Pan nasz Jezus Chrystus mówił i który polecił[696], prokuratorzy winni spełniać, wkładając w to całą swoją gorliwość oraz wykorzystując dostępne im możliwości na każdym miejscu i w każdym czasie. W tym celu mają wykorzystywać gorliwość i posługę biskupów, wikariuszów generalnych diecezji, proboszczów, spowiedników, misjonarzy, jak również sprzyjające okoliczności podczas świętych misji w katolickich miejscowościach. Celem rozszerzania modlitewnej praktyki należy też wykorzystać gorliwość wszelkiego rodzaju duchowieństwa, zakonników, zakonów ścisłych i mniszych, jak również dobrych katolików, tak mężczyzn jak i niewiast, należących do każdego stanu, stanowiska i warstwy społecznej. Byłoby sprzeniewierzeniem się swemu stanowisku, gdyby każdy prokurator, mimo nadarzającej się sposobności, choćby w jednym dniu świadomie nie modlił się we wskazanych intencjach oraz nie zachęcał do tego innych (…)[697]

[695] Tekst tego numeru znajduje się, dopisany przez Pallottiego, na kopii „Pobożnego Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego”. F. Moccia zamieszcza ten tekst w przypisie.

[696] Por. Łk 10,2.

[697] Opuszczono tu akapit traktujący o religijnej sytuacji w niektórych państwach.