Strona 245

12. PROKURA GENERALNA POBOŻNEGO ZJEDNOCZENIA DLA POSZCZEGÓLNYCH CZĘŚCI ŚWIATA

[25] Katolicki lud Rzymu, tego centrum jedności katolickiej, powinien jak najżywiej i w sposób najbardziej zaangażowany interesować się religijnymi sprawami, aby skarby wiary, w które tak obficie opływa Święte Miasto, stały się udziałem wszystkich dusz na całym świecie i wszystkich przyszłych pokoleń. Ażeby zaś to zainteresowanie mogło być żywe, czynne i skuteczne, należy je ustawicznie ożywiać pobudkami szlachetnej gorliwości i ewangelicznej miłości. Zadania tego winna się podjąć instytucja czysto religijna, która nie przymuszając nikogo, w ramach swoich Ustaw ożywiałaby wszystkich i skutecznie pobudzała wszystkich do wykonywania dzieł miłości i gorliwości, jakie są konieczne, aby naszym braciom — zarówno bliskim, jak i żyjącym w odległych częściach świata — przekazywać skarby naszej katolickiej religii oraz rozwijać wiarę i bronić jej przed napaściami wrogów.

[26] Stąd też w Rzymie, bardziej aniżeli w jakimkolwiek innym mieście, powinien zaistnieć pewien zespół ludzi gorliwych o sprawy wiary i religii. Zespół tych ludzi byłby niejako sprężyną, która rozwija i podtrzymuje przy życiu gorliwość wszystkich katolików w każdej części świata. Z tych więc względów w Rzymie powinna się znajdować Prokura Generalna, która w zależności od Papieża, wsparta jego Apostolskim Błogosławieństwem, gorliwie podejmie się tego zadania i będzie wszystkich pobudzać, aby wywiązywali się ze świętego obowiązku, który wszystkich zobowiązuje do troski o większą chwałę Boga, o większe uświęcenie swojej duszy oraz dusz naszych bliźnich.

[27] Prokura Generalna składa się z rektora i trzynastu prokuratorów głównych. Każdy prokurator główny zależnie od potrzeb tej części świata, dla której jest mianowany prokuratorem głównym, ma do pomocy odpowiednią ilość prokuratorów-pomocników. Rektor piastuje swój urząd pod opieką Najświętszych Serc Jezusa i Niepokalanej Maryi Panny: w Nich też ma wzór gorliwości i miłości, który winien naśladować w pracy mającej na celu szerzenie większej chwały Ojca Niebieskiego i wieczne zbawienie wszystkich dusz. Każdy z prokuratorów głównych wraz ze swoimi prokuratorami-pomocnikami pełni swój urząd pod opieką jednego z dwunastu Apostołów; trzynasty zaś prokurator wykonuje swoje zadania pod opieką św. Pawła Apostoła. Każdy z prokuratorów głównych ma w swej opiece jedną część świata podzielonego na dwanaście części[691]; trzynasty zaś prokurator ma być jakby duszą dwunastu prokuratorów na wzór św. Pawła Apostoła, któremu leżała na sercu troska o cały Kościół[692] — z tego też powodu nie otrzymuje on określonej części świata, ale winien się troszczyć o całość.

[28] Prokuratorom nie zezwala się nigdy na używanie tytułu „Apostoła”. Wszyscy oni winni uznawać się za niegodnych takiego tytułu; niemniej powinni oni się starać o naśladowanie świętych Apostołów przez swoje świątobliwe i umartwione życie oraz przez apostolskie dzieła miłości i gorliwości. Ten, kto zostanie

[691] Początkowo Pallotti dzielił świat na dwanaście części, biorąc pod uwagę te miejsca, gdzie pracowali poszczególni Apostołowie — zob. niżej, nr [254].

[692] Por. 2 Kor 11,28.