Strona 143

i wikariuszom apostolskim doświadczonych pracowników ewangelicznych i wysyłać ich oraz spieszyć im z możliwą pomocą. Postanawia też zakładać i otwierać kolegia, tam gdzie to będzie bardziej potrzebne, aby w nich wychowywana była tubylcza młodzież, zwłaszcza dla świętej posługi i zaopatrywania w świętych szafarzy rodzące się Kościoły, by tam oni szerzyli i zachowywali wiarę oraz chrześcijańską miłość.

[397] Apostolstwo Katolickie nie będzie natomiast mogło realizować swego tak szerokiego celu, jaki posiada na mocy swojego założenia, gdy zostanie ograniczone do pewnej tylko ilości i rodzaju osób. Wreszcie, któż się zajmie wszystkimi bez różnicy katolikami obojga płci, należącymi do wszystkich warstw społecznych, warunków, żyjącymi pojedynczo jak też i we wspólnotach, z których każdy pod wpływem żywej wiary i gorącej miłości, stosownie do posiadanych środków, stanu społecznego, godności, zdolności, światła, studiów, stosunków, zapału, zawodu, rady, sztuki, rzemiosła, ofiar i modlitwy, przyczynia się bezinteresownie, nie powodując się żadnym widokiem dostąpienia jakiegokolwiek zaszczytu, do realizacji dwóch wymienionych celów: zachowywania i rozkrzewiania wiary i chrześcijańskiej miłości, oraz wypełnia jednocześnie przykazanie, które zobowiązuje go do troszczenia się o dobro bliźniego: „Każdemu z osobna Bóg dał rozkazanie o bliźnim jego”[372]. [398] Ponieważ ta wielka rzesza pobożnych katolików potrzebuje tych, którzy by kierowali ich postępowaniem i działalnością stosownie do potrzeb, dlatego też Apostolstwo Katolickie składa się z dwóch części: jednej — wewnętrznej i kierowniczej, drugiej — zewnętrznej i kierowanej. Obie te części podlegają i są kierowane przez jednego kapłana — dyrektora generalnego. Część wewnętrzną i kierowniczą tworzą dyrektor oraz niektórzy jego radcy. Część natomiast zewnętrzną stanowią wszyscy inni, którzy nie należą do grona tych radców. Jeśli chodzi o sprawy dotyczące zachowywania wiary i chrześcijańskiej miłości, to część wewnętrzna Apostolstwa Katolickiego powołuje wtenczas do rady pewną ilość osób należących do części zewnętrznej, tak z duchowieństwa świeckiego, jak i zakonnego. W wypadkach zaś, gdy traktuje się o sprawach gospodarczych i doczesnych, część wewnętrzna zasięga zdania dobrych i doświadczonych ludzi świeckich. W sprawach duchowych, dotyczących misji wewnętrznych i tego, co dotyczy zachowywania wiary i chrześcijańskiej miłości, Apostolstwo Katolickie zależy od odnośnych ordynariuszy. W sprawach zaś rozszerzania wiary i chrześcijańskiej miłości, co zachodzi na misjach zewnętrznych, zależy w specjalny sposób od Stolicy Świętej, do której w sposób wyłączny należy wysyłanie misjonarzy do krajów pogańskich.

[399] Celem zachowywania w Apostolstwie Katolickim ducha, w jakim zostało ono założone, i urabiania tych, którzy stanowią jego część wewnętrzną i kierowniczą, zostanie założony po uzyskaniu odpowiedniego lokalu w Rzymie konwikt księży świeckich, w którym ci księża, nie związani żadnym ślubem, prowadzić będą życie wspólne według odpowiedniego regulaminu, zależąc od generalnego dyrektora Apostolstwa Katolickiego.

[400] Również pewna ilość dobrych ludzi świeckich, gorliwych w rozwijaniu chwały Boga i dobra dusz oraz wolnych od wszelkich więzów, ludzi — którzy

[372] Syr 17,12 (Wulgata).